കണ്ടു ഞാന്‍ അന്നാദ്യമായ് എന്‍ ജീവനാമെന്‍ ഓമലാളെ
പ്രണയസരോവരനാം കണ്ണന്‍റെ മുന്നിലവള്‍
അനുരാഗവതിയായ്‌ നിന്നിരുന്നു
കണ്കണ്ട മാത്രയില്‍ തന്നെഅവളെന്‍റെ
കരളും മിഴിയും കവര്‍നെടുത്തു
ഇളമാന്‍പേട കണ്ണുകളാല്‍ അവള്‍
എന്‍ നെഞ്ചില്‍ ഒരായിരം മലര്‍ശരമെയ്തുവല്ലോ
പിന്നെ എന്‍ രാവുകള്‍ നിദ്രാവിഹീനമായ്‌
പിന്നെ എന്‍ പകലുകള്‍ നിനക്കായ്‌ മാത്രമായ്
പനങ്കുല പോലുള്ള നിന്‍ കര്‍കുഴല്‍ കണ്ടിട്ടോ
കരിങ്ക്കുവളങ്ങളാം മലര്‍മിഴികള്‍ കണ്ടിട്ടോ
കുടമുല്ല വിടരും നിന്‍ ചിരിയില്‍ മയങ്ങിയോ
അതോ വെന്‍ പള്ന്ഗ്ആവും നിന്‍ മനമറിഞ്ഞിട്ടോ
ഒരു നെയ്യ്തിരിനാളം പോലുള്ളനിന്മുഖം
കല്‍വിളക്കാകുമെന്‍ മനസ്സിലോരണയാത്ത
നാളമായ് ശോഭയായ്‌ പൂത്തുനില്പൂ
എന്‍ ജീവന്റെ ജീവനായ് നില്പൂ ...
കൈലാസ്നാഥ്
20-6-2001
